Kuchnia peruwiańska ma dziś około 500 typowych potraw. Gastronomia Peru jest wynikiem fuzji z Hiszpańska gastronomia, niektóre zwyczaje przywiezione przez niewolników z Afryki Subsaharyjskiej oraz imigrantów z Chin, Japonii i Włoch, którzy przybyli w XIX wieku.
Poniżej znajduje się spis wszystkich punktów, którymi zajmiemy się w tym artykule.
Indeks artykułów
- 1.
- 2.
- 3.
- 4.
- 5.
- 6.
- 7.
- 8.
- 9.
- 10.
- 11.
- 12.
- 13.
- 14.
- 15.
- 16.
- 17.
- 18.
- 19.
- 20.
- 21.
- 22.
Ryż Chiclayana
Nazwa do chiclayana Pochodzi z miasta, w którym powstała ta potrawa: Chiclayo, na północny zachód od Peru. Chiclayo to jedno z najpopularniejszych miast, w których można delektować się kuchnią peruwiańską w całej jej esencji.
W szczególności przepis na arroz a la chiclayana można przygotować z kurczakiem, kaczką lub innym rodzajem mięsa. Wśród niezbędnych składników jest dynia loche tarty, zielony groszek, chicha de jora lub czarne piwo i krawat z kolendry.
Loche z dyni jest produktem prekolumbijskim pochodzącym z tego regionu i jest zwykle stosowany w wielu potrawach. Jest uprawiany w dolinach Túcume, Íllimo, Mórrope, Ferreñafe, Pítipo, Monsefú i Pimentel. Szacuje się, że jego zastosowanie w diecie sięga pierwszych cywilizacji, które zamieszkiwały ten obszar.
Peruwiański ryż chaufa
Przepis na ryż chaufa jest jednym z podstawowych elementów kuchni peruwiańskiej. Składa się ze smażonego ryżu zmieszanego z różnymi rodzajami mięsa i sosem sojowym. Właściwie danie opiera się na Chińska gastronomia, ponieważ został przywieziony do kraju przez chińscy szefowie kuchni osiedlających się na wsi od XIX wieku.
Peruwiańczycy zaczęli odnosić się do kantońskiej żywności, która była wprowadzana do kraju pod pojęciem chifa, pochodzenie nazwy szofer co daje nazwę temu daniu z ryżem. Krótko mówiąc, arroz chaufa jest wynikiem fuzji między chińskie jedzenie i Peruwiańczyka, która miała wtedy miejsce.
Legenda głosi, że to pyszne danie zaczęło zdobywać sławę od momentu, gdy wysokiej rangi chiński urzędnik odwiedził Peru i został zabawiony przez władze talerzem ryżu chaufa. Urzędnikowi spodobało się to danie, wskazując, że jest to wyśmienite danie peruwiańskie, podczas gdy w rzeczywistości było to dzieło chińskich kucharzy, którzy wyemigrowali do Peru.
Ryż peruwiański z kurczakiem
Choć nazwa może się wydawać prosta, arroz con pollo to tradycyjny przepis peruwiański. Z wyglądu zielony, to talerz bardzo smaczne ze względu na różnorodność zawartych w nim składników. W ten sposób jest okraszony jeżyną z cebuli, co znacznie wzmacnia smak.
Ryż z kurczakiem gotowany w Peru ma wiele podobieństw do słynnej paelli z Walencji, jednego z symboli par excellence hiszpańskiej kuchni. W Ekwadorze istnieje tzw żółty ryż, bardzo oryginalne danie, w którym żółty kolor ryżu uzyskano dzięki zastosowaniu achiote. W Kolumbii jest znany jako tarty ryż z kurczaka.
W Peru dodaje się to międzynarodowe danie cilantro, jeden z najczęściej używanych składników w kuchni peruwiańskiej. Dodatkowo kolendra barwi potrawę na lekko zielonkawy kolor, co stanowi różnicę w porównaniu z ryżem z kurczakiem spożywanym w innych krajach.
Cau Cau
To danie o tak oryginalnym nominale jest kolejnym z głównych dań kuchni peruwiańskiej i składa się z mieszanki flaki z kurczaka z żółtymi ziemniakami. Ziemniaki są uderzające ze względu na sposób, w jaki są krojone, to znaczy na małe kwadraty. Gotowane z żółtą papryką, pietruszką, cebulą i czosnkiem.
Flaki z kurczaka Jest to nazwa używana w wielu krajach Ameryki Łacińskiej w odniesieniu do wnętrzności krów. W Hiszpanii są one znane jako „callos”, podczas gdy w innych krajach Ameryki Łacińskiej używa się takich nazw, jak guatita, pancita, menudo czy tripa mishque.
Istnieje kilka teorii wyjaśniających nazwę potrawy. Jeden to ten, który mówi, że pochodzi ze słów keczua mogą (drobiazg) Lub akakau (Caliente).
Dla innych jest to spowodowane chińskimi imigrantami w XIX wieku, którzy powiedzieli Caucau aby wskazać, że składniki należy pokroić bardzo małe porcje. Inni po prostu to uważają cau jest adaptacją angielskiego słowa krowaIe krowa.
Bo a la Lima
Peruwiańskie danie znane jako bo limeña Lub po prostu, spowodować Jest to kolejna z najbardziej reprezentatywnych gastronomii peruwiańskiej. Jego pochodzenie sięga czasów kolumbijskich, ponieważ wcześniej był przygotowywany w Peru na bazie żółtych ziemniaków, ugniatany i mieszany z pokruszonym chili.
Obecnie do przygotowania Limy potrzebne są następujące składniki: Peruwiański żółty ziemniak, chili, sałata, cytryna, jajko na twardo, awokado i czarne oliwki. Są jednak tacy, którzy dodają inne składniki (np. Majonez lub tuńczyk) lub ignorują niektóre z wymienionych powyżej, ponieważ jest to danie, które dopuszcza kilka wariacji.
Nazwa przyczyny pochodzi od języka keczua, a konkretnie od tego terminu kausaj, którego dosłowne znaczenie to alimento o niezbędne pożywienie. Nazwę tę nadano również żółtemu ziemniakowi.
Według innej teorii nazwa pochodzi od czas wicekrólestwa (XVI-XIX w.), Kiedy wyzwoliciel José de San Martín poprosił o wsparcie „sprawy”, kupując to naczynie w celu pokrycia kosztów kampanii wojskowej. Szacuje się, że w tym czasie pozostawiono zestaw pod imieniem spowodować.
Peruwiański Ceviche
Ceviche, również napisane cebiche, sewicze o sebiche (wszystkie formy akceptowane przez RAE), jest to potrawa pochodząca z Peru, ale której wielki sukces przekroczył granice i jest obecnie typowy dla prawie wszystkich krajów Ameryki Łacińskiej wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, takich jak Kolumbia, Chile, Ekwador, Kostaryka, Gwatemala, Zbawicielu, Honduras, Meksyk, Nikaragua ...
W Peru ceviche to nie tylko typowe danie, ale znak tożsamości narodowej, która w istocie została zadeklarowana Dziedzictwo kulturowe narodu. Chociaż jest spożywany w całym kraju, szczególnie popularny jest na północy. To jest tradycyjnie serwowane w restauracji znanej jako cevicheria.
Podstawowymi składnikami każdego peruwiańskiego ceviche są posiekana ryba, cebula i sok. Cytryna piurańska z doliny Tamborgrande. W odniesieniu do tego ostatniego składnika mówi się, że ceviche pochodzi z miasta Piura.
Do dressingu używa się różnych owoców cytrusowych do smaku, choć najczęściej stosuje się cytrynę Piuran i kwaśną limonkę. Jednak w starożytnym Peru, a konkretnie po przybyciu pierwszych Hiszpanów, dodano kwaśną pomarańczę i cebulę, dwa typowe składniki kuchni śródziemnomorskiej. Dodaje się również posiekaną kolendrę i dodatek ze słodkich ziemniaków lub juki.
Małże do chalaki
Płakać Jest to potoczna nazwa nadana jadalnym mięczakom z rodziny omułków występujących w Ameryce Południowej, gdzie występuje głównie na wybrzeżach Peru i Chile. W tym ostatnim kraju znany jest pod nazwą czołga o cholgua.
Choritos a la chalaca przygotowywane są z surowych małży, posiekanego pomidora i cebuli, soku z cytryny i gotowanych ziaren kukurydzy. To jest tradycyjna receptura Callao, nadmorskie miasto położone na środkowo-zachodnim wybrzeżu Peru, gdzie ryby i skorupiaki są podstawowym pożywieniem dla jego mieszkańców.
Jak widać na zdjęciu, przygotowywane są w skorupce omułków, którymi wcześniej macerowano sok cytrynowy. Stosuje się go również, podobnie jak w wielu innych potrawach peruwiańskich, pokrojoną w kostkę papryczkę chili lub rokoto. Niektóre przepisy zawierają również użycie choclo (młodej kukurydzy).
Zupa z krewetek
Shrimp Chupe to jedno z najbardziej charakterystycznych dań kuchni peruwiańskiej. Jedną z zalet tego pysznego dania jest to, że może być podawane zarówno jako pierwsze, jak i drugie danie, ponieważ jest to obfite jedzenie który może pomieścić wielu gości.
Ogólnie rzecz biorąc, krewetka chupe to zupa rybna, ale niezbędne składniki muszą być użyte w odpowiedniej ilości, zgodnie z oryginalną recepturą, aby uczynić ją prawdziwym peruwiańskim krewetkowym chupe.
Składniki obejmują świeże krewetki (łącznie ze skorupkami, bo z nich robiony jest rosół), andyjskie ziemniaki, trochę białego sera, kukurydza, czosnek, pomidor, cebula, ryż, jajka, kolendra, szczypta oregano i trochę peruwiańskiej żółtej papryki.
Nadziewane empanady
Peruwiańskie pieczone empanady przygotowywane są z łatwo kruchego ciasta, które wypełnia się gulaszem z mięsa, warzyw i różnych przypraw, takich jak papryka, kminek, żółta papryka itp. Najczęściej używanymi mięsami są wołowina i kurczak.
Z warzyw najczęściej spotyka się ziemniaki, kolendrę, cebulę i ziarna kukurydzy. W zależności od tego, kto je robi, te warzywa mogą się różnić, ponieważ przepis na nadziewane empanadas jest bardzo otwarty na wyobraźnię.
Metoda gotowania jest pieczona, a kształt, który zwykle nadaje się empanadom, jest również bardzo zróżnicowany. Można je znaleźć kwadratowe, prostokątne, trójkątne, zaokrąglone, w kształcie półksiężyca ... Jednak najbardziej widoczne są te dwa ostatnie.
Jest kilka warianty które zawierają nadzienia takie jak ají de gallina, lomo saltado lub skórki wieprzowe, chociaż te składniki nie są częścią oryginalnego przepisu na peruwiańską nadziewaną empanadę, ale są wynikiem przybycia imigrantów z różnych części świata do Peru.
marynata
Marynata peruwiańska to danie, które można spożywać zarówno na rodzinnych spotkaniach, jak iw ciągu tygodnia, głównie dlatego, że można je spożywać zimno lub gorąco i bądź równie pyszny. Jego podstawowe składniki to marynowane lub żółte chili, dużo octu i cebula.
Marynata jest zwykle przygotowywana z kurczaka. Ponadto dodaje się inne składniki, takie jak czosnek, mielona papryka panca, żółta papryka w paski, kminek, oliwa z oliwek, jajka na twardo, oliwki botija, oregano, czerwony ocet, słodkie ziemniaki i sałata.
Aby efekt był optymalny i zgodny z tradycyjną peruwiańską recepturą, pierwszą rzeczą do zrobienia jest przypraw kurczaka z solą i pieprzem, następnie zagotuj w wodzie z octem i solą, odcedź kurczaka i na koniec usmaż na oleju.
Peruvian Juane
Juane lub juan to jedno z najbardziej reprezentatywnych dań gastronomia peruwiańskiej dżungli, konkretnie z miasta Santiago i Moyobamby. Jest to szczególnie typowe podczas festiwalu w San Juan, który obchodzony jest każdego 24 czerwca.
Istnieje kilka wersji juane, chociaż oryginał jest wykonany z kasawa, kurczak z ryżem. Jednak inne wersje to tradycyjny juan, specjalny, między innymi chonta, wasp juane, nina juane lub sara juane.
To się nazywa Juane o John na cześć San Juan Bautista i szacuje się, że jest to płyta pochodzenie prekolumbijskiechociaż ta nazwa została mu nadana od przybycia Hiszpanów na ziemie Inków, kiedy religia chrześcijańska zaczęła się rozprzestrzeniać wśród tubylców.
Historia soku owocowego nie jest jasna, ale szacuje się, że był to pokarm zwykle przygotowywany dla podróżników, ponieważ ma tę zaletę, że można go przechowywać przez długi czas bez rozkładu lub zmiany jakości żywności.
Lomo Saltado
Lomo saltado to potrawa, której początki sięgają XIX wieku, kiedy to była znana pod różnymi nazwami (np. polędwica wołowa, solona polędwica o polędwica chorrillana). Na to danie, podobnie jak arroz chaufa, duży wpływ ma kuchnia chińsko-kantońska.
Ten wpływ kuchnia orientalna Świadczy o tym przede wszystkim to, że gotuje się go na patelni, dlatego tak się nazywa lomo saltado. Istnieją jednak warianty, które pojawiły się na przestrzeni lat, zwłaszcza w stosowaniu składników.
Tak więc tradycyjna receptura zawiera takie składniki, jak Carne de Res, sól, kminek, pieprz, zielone chili, czosnek, ocet czerwony lub biały, ziemniaki, olej, pomidor i natka pietruszki. Czasami dodaje się do niego sos sojowy i pisco, uznawane za jeden z najbardziej charakterystycznych napojów w Peru.
Tosty
Tosty, znane również jako Sąd Serrana o Sąd, to nic innego jak prażona kukurydza. Jest to danie, które jest zwykle dodawane do każdego peruwiańskiego dodatku, zwłaszcza w peruwiańskich Andach.
Jego przygotowanie jest bardzo proste: wystarczy podgrzać gliniany garnek lub patelnię, dodać trochę masła lub oleju i usmażyć z odrobiną soli. Ziarna, które muszą być żółta kukurydzaNależy je mieszać bez kolacji, aż uzyskają złocisty wygląd.
Dwór jest szczególnie używany do towarzyszenia potrawom takim jak ceviche czy chicharrones. Jego zużycie w Peruwiańskie Andy Pochodzi z XV wieku, ponieważ są już wspomniane w słowniku keczua-hiszpański Gonzáleza Holguína, opublikowanym w 1608 roku.
Pachamanka
Pachamanca to kolejna z najbardziej tradycyjnych potraw w Peru. Zwyczaj przodków mówi, że musi być przygotowywany poprzez gotowanie wołowiny, wieprzowiny, kurczaka i mięsa świnki morskiej w cieple wstępnie podgrzane kamienie. Mięsa są wstępnie przyprawiane takimi składnikami jak chincho, kminek, chili, huacatay, pieprz i różne przyprawy.
Nazwa pachamanca pochodzi z języka keczua, gdzie basza Oznacza ziemia y manka równa się olla, więc to dosłownie oznacza garnek ziemi i to jest powód, dla którego powinno być gotowane, jak wyjaśniono powyżej.
Obecnie pachamanca jest również przygotowywana w garnku, więc często tak się nazywa pachamanca do garnka. Do różnych mięs dodaje się różne warzywam.in. ziemniaki, bataty, bób, jukka, kukurydza i babka lancetowata. Zwykle dodaje się również sery i humity.
Ziemniak w stylu Huancaina
Ziemniak huancaína jest jednym z najpopularniejszych dań na peruwiańskim wybrzeżu iw górach, a także ogólnie w całym Peru. Jednak ważne jest, aby było jasne, że danie nie pochodzi z Huancayo, jak mogłoby się wydawać z nazwy, ale z Limastolica Peru.
Jest to bardzo proste danie w przygotowaniu, chociaż jedyną częścią, która mogłaby sprawiać większe trudności, jest przygotowanie sosu, który jest charakterystycznym elementem tego dania. Dlatego do jego przygotowania stosuje się świeży ser, który miesza się z olejem, solą, żółtą papryką i mlekiem. Ważne jest, aby wszystkie te składniki były dobrze wymieszane, aby nie tworzyły grudek.
Ważne jest również, aby usunąć skórkę z papryczki chili, ponieważ w ten sposób unikamy pojawienia się pozostałości skórki żółtej papryki. Najlepszym sposobem na uniknięcie tego jest uprzednie gotowanie chili w wodzie przez kilka sekund.
Jeśli chodzi o prezentację, jak widać na zdjęciu, zwykle u podstawy talerza kładzie się liść sałaty, na wierzchu którego dodaje się plasterki ugotowanego ziemniaka. Wreszcie jest dodawany pokrojone jajko na twardo i oliwki. Może być traktowane jako danie główne lub drugie.
nosze
Podobnie jak w przypadku chupe, nosze to powszechnie spożywana zupa na wybrzeżu Peru. Jego składniki są owoce morza i różne ryby, dlatego popularnie nazywany jest „noszami unoszącymi zmarłych”, ponieważ jest uważany za doskonałe źródło składników odżywczych.
Najpopularniejsze rodzaje ryb w tej potrawie to te wymienione poniżej: cabrilla, corvina lub cojinova i maczeta. Ryby te są używane w szczególności, ponieważ ich mieszanka z różnymi owocami morza tworzy tę smaczną zupę, tak popularną w kuchni peruwiańskiej.
W rzeczywistości nosze i ich wpływ na użytkownika są postrzegane jako środek zwiększający popęd płciowy, głównie ze względu na wysoką zawartość fosforu. W rzeczywistości są tacy, którzy uważają, że jest bardzo podobny do bouillabaisse lub bouillabaisse, jeden z typowe dania francuskie, konkretnie z regionu Prowansji.
Gorący kęs
Gorące piqueo to właściwie bardzo popularna przekąska w Peru, a najlepsze można zjeść w stolicy Limie. Tradycyjnie podaje się go w formacie owalna czcionka i zwykle to samo naczynie jest przeznaczone dla dwóch osób.
Tradycją jest dodawanie dwóch małych muszelek z solą i palącym się alkoholem, który jest zapalany w momencie podania przekąski. Prawie wszystkie składniki zawarte w przekąskach są pokryte panierką i zwykle składają się z ryb, takich jak kalmary, ośmiornice i labraks.
Często się też dodaje wypchane grzyby średniej wielkości krewetki, do których dodaje się odrobinę startego parmezanu i białego wina. Na koniec zapiekane są w piekarniku i losowo umieszczane w różnych częściach talerza z przekąskami.
Faszerowana ostra papryka
Nadziewane rocoto to potrawa pochodzenia Arequipy, do której używa się, jak sama nazwa wskazuje, rocoto. Jest to owoc zbliżony do papryczki chili i wielkości jabłka, którego smak jest bardzo ostry, choć jest nieco słodszy od chili.
Ze względu na użycie ostrej papryki jest to danie uważane za pikantne. Rokota są wypełnione Mielona wołowina, groszek, oliwki i świeży ser. Całość okraszona kminkiem i posiekaną natką pietruszki. Po wykonaniu tego kroku wszystko wkłada się do piekarnika i zjada na gorąco.
W Arequipie, Limie i większości peruwiańskich restauracji nadziewane rocoto podaje się z pieczonymi ziemniakami, które zostały upieczone razem z rocoto. W niektórych wersjach dodaje się tradycyjny placek ziemniaczany, do którego używa się białego ziemniaka, tumbay lub twarożku.
Sucha zupa z karapulcry i chinchany
Nazwa chinchana To dlatego, że pochodzenie tego dania pochodzi z prowincji Chincha w departamencie Ica. Nic dziwnego, że to zróżnicowane danie pochodzi z tego rejonu Peru, ponieważ jest to jedno z najbardziej mieszanych miejsc w kraju.
To danie jest wynikiem mieszanki składników typowych dla Kuchnia chińska, włoska i hiszpańska, pośród innych. To rodzaj gulaszu, którego korzenie sięgają bankietów weselnych, na których rodzice pana młodego i panny młodej rywalizowali o to, by być tymi, którzy najlepiej bawią panny młodej i pana młodego. Ostatecznie zdecydowano się zmieszać wszystko w jednym naczyniu.
Zatem to danie jest symbolem świętowania i świętowania, do których jest używane kura, makaron typu makaron, posiekana cebula, kminek, mielone achiote, posiekany pomidor bez skórki, bazylia, pietruszka i oliwa z oliwek. Do przygotowania karapulcry chinchana potrzebujesz wieprzowiny, tomasy ziemniaczanej, mielonej papryki panca, świeżo prażonych orzeszków ziemnych i parzonej juki.
Ryby tiradito
Tiradito składa się ze świeżych surowych ryb gotowanych z sokiem z cytryny. W wielu rejonach Peru uważany jest za kuzyna ceviche ze względu na różnorodność podobieństw, jakie istnieją między nimi. Najczęściej spotykanymi rybami tiradito są: pejerrey, cojinova, palmerita lub papuga.
Jednak główna różnica w stosunku do ceviche polega na tym, że tiradito nie ma cebuli, a rybę kroi się w cienkie plasterki. W rzeczywistości sposób ich cięcia jest bardzo podobny do sashimi typowego japońskiego jedzenia lub carpaccio z Kuchnia włoska. Ponadto tiradito je się również na zimno.
Przed przystąpieniem do filetowania ryby w pierwszej kolejności należy zamarynować sok cytrynowy z kolendrą, solą, pieprzem, czosnkiem i natką pietruszki. Ważne jest również przygotowanie kremu chili, który nada potrawie peruwiański akcent. Mieszankę chili należy wymieszać z sokiem z cytryny, aby ostatecznie wylać powstałą mieszankę na surowe filety rybne.
Tamale peruwiańskie
Tamale to potrawa pochodzenia indiańskiego, przygotowywana praktycznie we wszystkich krajach Ameryki Łacińskiej. Ogólnie składa się z ciasta kukurydzianego wypełnionego mięsem, warzywami, papryczkami chili, sosami, owocami ... Wszystko to jest zawinięte w liście kolby kukurydzy, bijao, awokado, maguey, a nawet folię aluminiową i gotowane w wodzie lub al parowy.
W szczególności przygotowywany jest peruwiański tamale na bazie kukurydzychociaż przepis może się różnić w zależności od obszaru Peru, na którym jest przygotowywany. Tak więc na peruwiańskim wybrzeżu faszeruje się go wołowiną, kurczakiem lub wieprzowiną i dodaje się jajka, oliwki lub orzeszki ziemne. Mieszkańcy północy dodają kolendrę, co nadaje jej bardzo charakterystyczny zielony kolor. W Sierra przepis jest podobny do tego z pachamanki.
Rezultatem tych różnic w poszczególnych regionach jest istnienie kilku rodzajów tamales: żółtej kukurydzy zawiniętej w liście bananowca, z kukurydzą białą lub mote, tamales zielonych Piuran, suchej mąki kukurydzianej lub humity). Rozmiar może się również różnić w zależności od obszaru. Tak więc w strefie południowej mają zwykle dość duże rozmiary, ważące do 2 kg.
Tacu tacu
Tacu-tacu to jedna z typowych potraw w Peru, której pochodzenie zawdzięczamy comida criolla. Według kilku historyków czarne niewolnice wykorzystywały całe jedzenie pozostałe z innych potraw do przyrządzania tacu-tacu (stąd jego nazwa, która pochodzi od terminu keczua) takuyco to znaczy zmieszaj jedną rzecz z drugą).
Tradycyjna receptura wskazuje, że należy go przygotować z gotowanego ryżu i fasoli z poprzedniego dnia. Wszystko to należy wymieszać, aby uzyskać jednorodną masę, która zostanie podgrzana na patelni. Najczęściej gulasz zawiera fasolę, soczewicę i fasolę limonkową. Na koniec ciasto jest smażone, aby było kruche.
Jest ich kilka specjalnościnp .: tacu-tacu fasolowe, tacu-tacu pallares, tacu-tacu z prześcieradłem (w towarzystwie steku panierowanego lub milanesa), tacu-tacu nadziewane owocami morza, tacu-tacu skąpane w sosie z owoców morza itp.
Przygotowanie tego dania jest powszechną praktyką wśród potomków Afro z różnych regionów Ameryki. Tak więc w różnych krajach Ameryki Łacińskiej są bardzo podobne dania, takie jak słynne gallo pinto w Nikaragui, congri na Kubie, feijoada w kuchnia brazylijska lub ryż mauretański wśród typowych dań Republiki Dominikany.
Ten artykuł został udostępniony 829 razy. Spędziliśmy wiele godzin na zbieraniu tych informacji. Jeśli Ci się podobało, udostępnij, proszę:
